Dzieciak

„Pamięta pan naszą rozmowę w tym pokoju – o porządku. O tym naturalnym porządku rzeczy. Ten porządek można imitować, tak pan wtedy powiedział. […] A jeżeli tak nie jest? Jeżeli nie ma nic do imitowania? Jeżeli świat nie jest rozsypaną przed nami łamigłówką, tylko zupą, w której pływają bez ładu i składu kawałki, od czasu do czasu zlepiające się przez przypadek w jakąś całość? Jeżeli wszystko, co istnieje, jest fragmentaryczne, nie donoszone, poronne, zdarzenia mają koniec bez początku albo tylko środek, sam przód albo tył, a my wiąż segregujemy, wyławiamy i rekonstruujemy, aż zaczynami widzieć całe miłości, całe zdrady i klęski, chociaż naprawdę jesteśmy cząstkowi, byle jacy. [...]Perfekcja, pełnia, doskonałość – to rzadki wyjątek, zdarzający się tylko dlatego, że wszystkiego jest tak niesłychanie, niewyobrażalnie wiele! Olbrzymiość świata, nieprzeliczalna jego mnogość jest automatycznym regulatorem codziennej zwyczajności, dzięki niej uzupełniają się pozornie luki i wyrwy, myśl dla własnego zbawienia odnajduje i scala odległe fragmenty. Religia, filozofia są klejem, wciąż składamy i zbieramy rozpełzające się w statystykę ochłapy, żeby je złożyć w sens, jak w dzwon naszej chwały, żeby odezwały się jednym, jedynym głosem! Tymczasem to tylko zupa... „

S.Lem, "Śledztwo" 

 Гавриил Игоревич Набоков

Gawriił Igorewicz Nabokow 

bądź łatwiej,

Wkurwiony Dzieciak.

Nie.

Nie je, nie pije, nie płacze, nie cieszy się, nie lubi cię, nie nienawidzi cię, nie kocha cię, nie zależy mu, nie dba, nie kłamie, nie mówi prawdy, nie myśli, nie zaprzecza, nie potwierdza, nie ma pieniędzy, nie dzieli się, nie chce, nie żąda, nie nalega, nie umie, nie boi się, nie oddycha, nie żyje.

Ależ tak, też mi miło cię poznać. Na dużą literę może sobie zasłużysz, póki co będę cię traktować jak wszystkich - z góry.

Raczej nie należy do ludzi, na których można polegać. Bo to taka plugawa wesz, wessie się, uwiesi na szyi, weźmie co potrzebuje i już go nie ma. Robi hałas, chaos, sensacje, awantury, wszędzie gdzie się pojawi. I oczywiście, robi to celowo. Jest niebezpieczny. Nie, nie pobije cię, nie zniszczy się słownie, ani nie przejrzy cię na wylot bystrymi oczyma (bo ich nie ma). Nie złamie ci serca, chyba, nie zgwałci. Nie wciągnie w dilerkę, nie poda ci niczego niedozwolonego. On po prostu ukaże ci siebie, zupełnie autentycznego, takiego jakim jest, dziwnego, a ty zobaczysz wszystko co się za tym kryje. Cmentarz marzeń, mogiła snów, wszystko polane burym sosem rozczarowania.

Pomieszkuje sobie to tu, to tam. Nie obrazi się, jak go przygarniesz na kilka dni pod swój dach, znajdzie sobie potem coś innego i tak się obija. W razie czego zawsze ma swoją cudowną piwnicę, gdzie może się przekimać. Z tym że stroni od tego miejsca, bo zimno, nieprzyjemnie. Nie myśl, że chodzi brudny, bo jest bezdomny. Nie ma skrupułów, żeby zapukać do obcych ludzi do drzwi i spytać uprzejmie, czy nie mógłby się u nich umyć. Oferuje za to ścięcie trawnika, zrobienie kawy, posprzątanie kuchni, cokolwiek. I to nie jest jego jedyne zajęcie. Robił już wiele rzeczy, od bycia śmieciarzem, przez listonosza do grajka w podrzędnych knajpach. Aktualnie tłucze się po mieście wielkim, starym vanem i sprzedaje lody. Ma swoją melodyjkę, którą zapuszcza wczesnym rankiem, budząc wszystkich dookoła i jeździ. Nie studiuje. Cholera wie, czy w ogóle do matury podchodził.

W stosunku do innych jest obojętny. Nie jakiś wyjątkowo odpychający, niemiły. Chyba, że czegoś chce (ale to chyba wszyscy mamy wspólne, czyż nie?). Czarujący raczej też nie jest, raczej bezpośredni. Nie obraża ludzi, póki mu czegoś nie zrobią. A nie wszyscy go akceptują, nie wszyscy się z nim zgadzają, oczywiście. Typ osoby, która ma mało do powiedzenia, a mówi najgłośniej. Zwraca na siebie uwagę, robi to, na co ma ochotę. A to często bywa nader spektakularne, oczywiście. Nie mówi prawdy. Zazwyczaj. O sobie. Historii nie ma, bądź istnieje wiele jej wersji, każdą powierza komuś innemu. Przedstawia się jako Gabriel. I to wszystko. Kto ma dojście do policyjnych akt wyczyta, że nazwisko to Nabokow, a data urodzenia jest rozmyta. Jakby jakiś wyjątkowo wredny i przekorny policjant zostawił tam odcisk swojego otłuszczonego palca. Był karany za jakieś tam rozboje, drobne kradzieże i tak dalej. Kiedy przybył do Amsterdamu, nie wiadomo. Miał jakieś konotacje z organizacją przemytniczą, właśnie służy policji jako źródło wszelkich informacji o aresztowanych skurczybykach. Mają go na oku, podobno. Raczej się tym nie przejmuje.

Gra na pianinie. Zaskakująco dobrze. Jak każdy dzieciak z bogatej, rosyjskiej rodziny. Ale przecież on nie jest bogaty, przynajmniej nie teraz. Posługuje się doskonale angielskim, rosyjskim, z niderlandzkim już trochę gorzej, ale daje radę. Szczątkowe znajomości francuskiego, fryzyjskiego i niemieckiego. Nie jest w sumie głupi, jak mu się tak przyjrzeć. Ale to można stwierdzić tylko po dogłębnej obserwacji. A on tego nie lubi, popada w paranoję, kiedy ktoś go obserwuje. Dlatego budowanie relacji to dla niego ciężka sztuka. Sztuki kochania uczył się bardzo długo i bardzo żmudnie. Masz niemal pewność, że lepszego kochanka nie znajdziesz, w okręgu pięciu kilometrów co najmniej.  Chociaż preferuje, jeżeli masz płaską, owłosioną klatę i lekki zarost na twarzy. 

Zagubił się. Gdzieś w sobie, na ulicy, w autobusie. W swoim życiu. Nie wie, w co wierzyć, co uważać, jak podchodzić do rzeczywistości. To właśnie wywołuje jego gorycz, niechęć do życia. Jego wkurwienie. Wyładowuje je, boksując. Nieprofesjonalnie, oczywiście. Jako że nie zalicza się do tych niezwykle zniewieściałych, nie zdmuchnie go pojedynczy powiew wiatru. Nawet całkiem postawny, no i wysoki. Liczy sobie 198 centymetrów i 6 milimetrów, dokładnie. Na twarzy posiada 164 piegów, jeżeli pytasz. Oczy koloru pasji, skóra w odcieniach siły. 

Tak, z pewnością jesteś bardziej inteligenty od niego. I lepiej prosperujesz. Masz większe zdolności percepcji i dedukcji, z pewnością. Jest karaluchem, możesz zgnieść go podeszwą swojego drogiego, szytego na miarę buta, nie krępuj się. Ewentualnie może posłużyć ci za papier do podcierania dupy. Nie zaszkodzi ci, nie ma możliwości. To tylko wkurwiony dzieciak.

O O O

No to witam.

Gabriel i ja na wątki jesteśmy chętni, najlepiej te z powiązaniami, bo nudzi mi się wiecznie "poznawanie" Jestem chyba (mam nadzieję) nieco bardziej sympatyczna i miła niż G., więc proszę się mnie nie obawiać. Z nim to inna sprawa. Nie przekładajcie jego zachowania na moje prywatne odczucia wobec was - autorów, czy też waszych postaci. Nie zawsze mam ochotę/czas odpisać wszystkim, raczej rzadko urywam po prostu wątek. Za to niestety szybko się nudzę.

Przepraszam za kartę, miałam stosunkowo długą przerwę od pisania, chyba. 

Zdjęcie autorstwa Theo Gosselina, amen.