내 이름은 리 승 민입니다, a Ty?

       Na planie było wyjątkowo tłoczno. Kręciliśmy jeden z najważniejszych odcinków Boys Over Flowers. Wyczekiwałem go, jak szalony, ponieważ moja postać miała pocałować w końcu postać koleżanki z planu. Określenie "koleżanki" nie pasowało do niej zupełnie, było nawet nie na miejscu, względem moich uczuć. Nie mogłem oderwać od niej wzroku, chociaż niezbyt wielu mężczyzn jej się przyglądało, ponieważ zawsze kryła swoje najpiękniejsze oblicze pod lekkim nieładem odgrywanej postaci. Zabawnym faktem było to, że nasz realny scenariusz wyglądał identycznie, jak wymyślony w dramie; bogaty chłopak, który wyśmiewał biedniejszych od siebie, chwalący się szlacheckim pochodzeniem, dostrzega w prostej, przeciętnej dziewczynie coś, czego nie widział w nikim. Zmienia swój pogląd, nagle, ku zdziwieniu i zniesmaczeniu jego otoczenia. Wie, jakie piękno może kryć w sobie życie wolne, nie ograniczone służbą, obowiązkami i zasadami. A co najważniejsze - pragnie tego zasmakować.

     Wszedłem na plan, niczym gwiazdor. Kpiący uśmiech na ustach, lekceważące spojrzenie. Na każdego patrzyłem z pogardą. A ona? Ona wydała mi się głupią dziewczyną, której się zachciało się bywać na czerwonych dywanach. Co mogła wiedzieć o aktorstwie, skoro wygrała jakiś głupi casting, bo od tak się zgłosiła? Będąc te trzy lata młodszym, ja, w jej wieku, już miałem na koncie parę znaczących ról. Występowałem w serialach, wszelkiego rodzaju reklamach, byłem twarzą tylu znanych na świecie marek. A ta pannica pracowała w sklepie warzywnym. I mimo to wszystko, szanowano ją bardziej ode mnie. 

       Chciałem się sprzeciwić temu, co zaczynałem do niej czuć. Wystarczyło jej spojrzenie na mnie, a ja już szalałem. Uśmiechała się do mnie, a ja nie mogłem nie odpowiedzieć tym samym. I na co się zdawał ten protest? Nabuzowany, potrafiłem zachowywać się niemal agresywnie - walka z uczuciami była niewyrównana. Nie musiała nic mówić, abym wyczuł jej karcące nastawienie w stosunku do siebie. Zazwyczaj, wtedy się uspokajałem i pracowaliśmy dalej. Nie lubiłem tego, ponieważ wewnętrznie denerwowałem się na siebie, że tak owinęła mnie sobie wokół palca, chociaż nie miała o tym pojęcia.

     Z zamyślenia wyrwał mnie głos reżysera, który oznajmił, że zaczynamy. Lekko się spiąłem. Ku-Hye spojrzała na mnie, a ja natychmiast przybrałem swój lekko znudzony wyraz twarzy. Przez sekundę jej wzrok był podejrzliwy, jednak potem obdarzyła mnie uśmiechem. Cichy jęk bezsilnego pragnienia wydarł się spomiędzy moich warg. Wstałem z krzesła i włożyłem marynarkę od szkolnego mundurka Gu Jun. 

     Wyszliśmy z budynku. Ku-Hye skierowała się w stronę huśtawki, a ja stałem dalej. Na dworze zrobiło się już ciemno, a świąteczne lampki pozawieszane na drzewach stwarzały niepowtarzalny klimat. Na placu szkolnym uczelni naszych postaci, pracowaliśmy bardzo często. Nigdy jednak nie było na nim tak magicznie. Wszystko przyozdabiał dodatkowo śnieg. Będąc tylko w mundurku, powinienem trząść się z zimna, ale tak wcale nie było.

       Kiedy usłyszałem słowo "akcja", zacząłem biec w kierunku huśtawki, na której siedziała Ku-Hye. Odgrywałem drugą część sceny, kiedy Gu Jun podczas wieczornych zajęć koła teatralnego, w samym środku ich trwania, wybiegł ze szkoły, mając nadzieje, że odnajdzie Jan-Di tam, gdzie najczęściej przebywała - czyli właśnie na huśtawkach.

       Lekko dysząc i udając zmęczenie, klęknąłem przed Ku-Hye, która miała zdziwiony wyraz twarzy. Nie grałem.

     — Jan-Di... — Zacząłem. Nie wiedziała, co powiedzieć, wiec nadal tylko patrzyła. — Jan-Di, wybacz mi to wszystko... Wiem, że widziałaś moje negatywne strony, że byłem obrzydliwym, zapatrzonym w siebie paniczykiem!

     — Czego Ty ode mnie chcesz... — Zapytała, odwracając wzrok.

     — Chcę Ciebie, Jan-Di...

     Od razu na mnie spojrzała. Jej postać również była zakochana w mojej, acz jej wybuchowy charakter nie pozwalał manipulować sobą uczuciom. Wpatrywałem się w nią przez chwilę, a potem w nagłym przypływie emocji, pocałowałem ją. Była zaskoczona, nie tylko jako Jan-Di, ale i też jako ona sama. Całowałem ją z niesamowitą pasją, co zaczęła mi oddawać.

     Zupełnie nie wiem, kiedy, straciłem nad sobą kontrolę i bez scenariusza objąłem ją w pasie, podnosząc z huśtawki i trzymając w swoich ramionach. Oderwaliśmy się od siebie, jednak nasze usta dzieliły milimetry.

     — Lee... Czy właśnie to próbowałeś mi cały czas przekazać tym swoim dziwnym zachowaniem...? — A więc jednak widziała. Nie wiedziała tylko, o co chodzi.

     — Kocham Cię, Ku-Hye... Błagam, uczyń mnie najszczęśliwszym człowiekiem i odwzajemnij moje uczucia... — Wyszeptałem, puszczając ją. Nikt z ekipy nie śmiał powiedzieć czegokolwiek, byli pewnie nieźle zdziwieni. Kiedy względnie się uspokoiłem, sam byłem w szoku, że ona już wie, że ją kocham. Zaraz jednak, znowu zacząłem się denerwować, w napięciu, co mi odpowie.

     Milczała, ale... Uśmiechnęła się. Czułbym ulgę, gdyby to nie był smutny i lekko zakłopotany uśmiech. Wiedziałem, że mi odmówi. Nim to powiedziała, już czułem, że moje uczucia się burzą, i rozchodzi się po mnie fala paraliżującego bólu spowodowanego odrzuceniem.

     — Nie mogę, Lee...

  Jeszcze więcej bólu.

     — Kocham Sanga...

     Nie wiedziałaś, że oddałem Ci się cały uczuciowo. Nie miałaś pojęcia o niczym! Lee Seung Min był Ci jedynie kolegą.

     — Wybacz za kłopot. — Wypowiedziałem tylko tyle. Odwróciłem się i zacząłem iść w stronę budynku.

     Zaskakujące. Kilka chwil, kilka słów, kilka gestów. Na uczucie miłości patrzyłem z góry, a kiedy zmieniłem zdanie - wyśmiało mnie.

     Zdjąłem marynarkę od mundurka i rzuciłem ją. Wziąłem swoją kurtkę i klucze od samochodu. Wyszedłem na zewnątrz i odnalazłem auto w ciemności. Wsiadłem do środka i odjechałem.

     Nie. Zdecydowałem się odpocząć od aktorstwa. Chrzaniłem wszystko. Wysłałem bliźniakowi maila, że wyjeżdżam z Korei i aby dał znać każdemu.

     Wybrałem pierwszy lepszy kraj i pierwsze lepsze miasto. Holandia. Amsterdam

     Nie będzie mojej facjaty co billboard.

LEE SEUNG MIN

3 marca 1985 r.

Korea Południowa, Seul.

[Cześć. Wątki, powiązania, etc. - chętny! Na shoutboxie jestem cały czas, więc jedyne, co jeszcze Wam powiem, to to, że wizerunek należy do Lee Min Ho. No i byłbym zapomniał... W tytule jest "Nazywam się Lee Seung Min" przed polską resztą.] 

[EDIT: Chyba będę aktualizował notę. Btw, pozmieniane rzeczy w oryginałach to moje wymysły. Nieważne.]