Take me, I am the drug, I am hallucinogenic.

Tesco Value - Fischikella

  

 

Nadzieja Buvorok, 32 lata.
Kryminolog, specjalizacja - traseologia.

Wszystko było lepsze od życia tutaj. W tym mieście. Z tymi ludźmi. Problemy każdego dnia narastały do takich rozmiarów, że trudno było je ogarnąć wzrokiem. Codzienność była jak pole walki. Uciekniesz? To nazwą Cię tchórzem. Staniesz do walki i przegrasz? Powiedzą, że jesteś słaby. A gdy jakimś cudem uda Ci się wygrać, będą zazdrościć, stawiając nowe przeszkody na Twej drodze. Zwyciężali Ci, których za rękę prowadziła nienawiść. Nienawiść do każdego człowieka. Istniało dla nich przede wszystkim dobro własne. Egoizm stał na pierwszym miejscu wśród "wartości", jakie udało im się zdobyć. Dołączyła do tej gry wiedząc, że pieniądze nie dadzą jej szczęścia. Mimo wszystko nacisnęła play z nadzieją, że niestanie się taka jak wszyscy. Ponoć nadzieja jest matką głupich, tak przynajmniej mawiali ludzie, którzy sami utopili ją w hektolitrach alkoholu i miligramach tytoniu. Ona była Nadzieją.

Mimo wszystko, gdy zobaczyła jego, po dobrych piętnastu latach, dojrzała w jego oczach pogardę. Zrozumiała, że stała się taka sama jak oni, jak ludzie, z którymi przyszło jej żyć. Zapracowana, wiecznie biegnąca za czymś, czego złapać nie mogła. Pracoholiczka, nie mająca czasu na sen, na odpowiednie pożywienie, na żadne uczucia. Odcięła się od normalnego świata na rzecz pracy, którą tak umiłowała, na rzecz dążenia do sukcesu, wspinania się na szczebel kariery. Odezwała się w niej niezwykła feministka, powiecie. Bo o ile mężczyźni nieco zrozumieli emancypację kobiet, pozwolili im chodzić do pracy, zarabiać minimalną krajową, o tyle całkowitym absurdem było dla nich pozwolenie, aby kobieta chciała osiągnąć coś więcej poza przeciętną pracą, obiadami i domem pełnym pieluszek.

Nie, nigdy nie brakowało jej niczego. Model rodziny typowy dla tradycjonalistycznych, bułgarskich rodzin - surowy, aczkolwiek kochający ojciec, pracujący całe dnie, aby rodzina miała co do garnka włożyć; nadopiekuńcza matka, spędzająca całe dnie w domu, który stał się esencją jej życia. I trójka dzieci, w tym ona, najstarsza. Nigdy im się co prawda nie przelewało, nie tonęli w luksusie, jednakże nie można nazwać było ich najniższą klasą społeczną, która jedynie żeruje na porządnych obywatelach, nie potrafiąc sama zarobić na swoje utrzymanie. 

Niestety, w tamtych czasach, w Bułgarii, życie było naprawdę ciężkie. Nic dziwnego, że większość obowiązków spoczęła właśnie na niej, na dorastającej i niezwykle inteligentnej dziewczynie, która, aby podjąć pracę w wielkim supermarkecie za najniższą krajową, musiała przerwać nauczanie. Ludzie mawiają, że po dłuższej przerwie w nauce nie chce wracać się do szkoły, nie chce się kontynuować tego, co się zaczęło. Człowiek przyzwyczaja się do lenistwa, do zaistniałej w jego życiu sytuacji. No cóż, widocznie ten schemat nie powiela się u wszystkich ludzi, bowiem ona szybko, jak tylko drugie z rodzeństwa usamodzielniło się, opuściła kraj, chcąc kontynuować naukę poza granicami Bułgarii. Oczywistym jest, że poróżniło ją to z rodziną, jakżeby inaczej... 

Czasami ma wrażenie, że okres spędzony w Bułgarii, był najlepszym okresem w jej życiu...

Nauka, nauka, nauka. Ukończenie szkoły średniej, studiów z kryminalistyki na poziomie doktoranckim, nauka języków(angielski, hiszpański i francuski). W tym momencie na myśl nasuwa się jedno stwierdzenie - ambicja zniszczyła jej życie. Z jednej strony satysfakcjonująca praca (co prawda z ciągłym narażaniem życia), z drugiej jednak pusta kawalerka w samym centrum miasta i mała, ruda fretka, patrząca z wyrzutem, bo znowu nie dostała nic do jedzenia. Każdy medal ma dwie strony, wybierając pracę, odrzuciła wszelkie znajomości, wszystkie uczucia. Brak czasu, ciągły pośpiech i gotowość robią z niej osobę, z którą nie da się wytrzymać dłużej niż kilka tygodni. Z czasem jej uosobienie zaczyna drażnić. Zwłaszcza, że zazwyczaj nie jest świadoma tego, że to co robi jest złe. Już dawno przekształciła swój umysł tak, aby głównym jego ośrodkiem była kariera, pobocznymi wartościami zaś są dopiero relacje z innymi, poczucie bliskości. Jest zbyt racjonalna, słowa krytyki bardzo mocno przyjmuje do siebie, są jednak one motorem napędowym do dalszego kształtowania siebie. Szczera do bólu, twardo stąpająca po ziemi, zapomniała jak to jest marzyć, jak to jest chcieć czegoś.

Z zamiłowaniem czyta książki rosyjskich powieściopisarzy, takich jak Fiodor Dostojewski czy Borys Akunin. Gdy znajdzie wolną chwilę uwielbia przechadzać się po galeriach (nie, nie sklepowych), a największą jej miłość wzbudzają wystawy sztuki impresjonistycznej. Od lat obiecuje, że zrobi sobie chwilowe wakacje i pojedzie gdzieś odpocząć - marzy jej się bowiem odwiedzenie Peru, Macu Picchu, zobaczenie kraju, który niegdyś zamieszkiwali Inkowie. Starannie prowadzi dziennik, w którym zapisuje wszystkie elementy spraw, które prowadzi, chcąc mieć później wgląd w udokumentowanie i sprawdzenie, czy z czasem jej spojrzenie na daną sprawę uległo zmianie. 

Wygląd nie zdobywa jej uznania - błędem byłoby powiedzieć, że on się nie liczy, odgrywa mało znaczącą rolę. Hipokryzją byłoby stawianie jego na ostatnim miejscu, bowiem idzie on bezpośrednio z seksualnością, która odgrywa ważną rolę w życiu każdego człowieka. Przepisem do podbicia jej serca jest inteligencja i błyskotliwość, nieprzeciętny charakter i niezłomność.

Jak każda kobieta potrzebuje bliskości i akceptacji, czułości i zaspokojenia seksualnego, nie czyni jednak z niej kobietę, która, gdy tylko poczuje falę pożądania, rozsuwa swoje nogi dla pierwszego lepszego mężczyzny, który akurat nawinie się pod rękę. Jak mawia - wolałaby sama zaspokoić swoje potrzeby seksualne niż być uważana, czy to przez społeczeństwo czy przez samą siebie, za kobietę lekkich obyczajów. Zresztą wiek chyba do czegoś zobowiązuje, prawda? Młodzieńcze ekscesy zostawiła za sobą.

Nie myślcie sobie, że życie kryminologa wygląda tak jak we wszystkich seriach CSi czy w słynnym serialu "Kości". Przerysowane, przekoloryzowane dla rozrywki odbiorców, mają naprawdę mało wspólnego z prawdziwym życiem. A już na pewno państwo nie finansuje takich sprzętów i oprogramowań do komputerów...

Świadoma swojego wyglądu, pewna siebie kobieta sukcesu. Istota, którą zabiła racjonalność.

The blower's daughter, the pupil in denial. 

...........................................................................................

Lubię sobie pomarudzić, więc zrobię to tutaj. Na wątki jestem oczywiście chętna, ale skoro wychodzisz z propozycją to dobrze byłoby, gdybyś zaczął/ęła. Powiązania? Owszem, najlepiej jak najbardziej zakręcone i skomplikowane. Dostosowuję się do długości watka, ale odpychają mnie te składające się z trzech zdań na krzyż. Przyznaję się - pomijam i to notorycznie, nie informując o tym, a w dodatku odpisuję tylko w sobie znanej kolejności. Takie ze mnie marudne dziecię jest. Ale w zasadzie ani ja, ani Nadziejka nie gryziemy.

...........................................................................................