There is nothing between you and your dreams.

Chiara Maddalena Lancini

Urodzona 22.04.1988r we Włoszech

Odbywa staż przygotowawczy w biurze psychologów kryminalnych

                - Wzięliśmy czerwoną miseczkę, której spód wypełniliśmy truskawkową galaretką. Tę z kolei oprószyliśmy gorzkim kakao…

                - To była kawa!

                - No dobrze, niech będzie kawa. Na kawę posypały się orzeszki, słone i twarde. Żeby osłodzić je nieco, nie żałowaliśmy kolorowej, cukrowej posypki. I lodów waniliowych. A że ciepło zawsze jest wymagane, mieszankę otuliła gorąca czekolada. Z cynamonem. Całość uwieńczyła korona z bitej śmietany. I tradycyjna wisienka.

                - Czereśnia.

                - Na bitej śmietanie zawsze jest wiśnia, nie kłóć się.

                - I kiedy musia to zjadła, ulodziłam się ja? – zasepleniła po swojemu drobniutka postać, wlepiając spojrzenie błyszczących, szmaragdowozielonych oczu w szeroko uśmiechnięte twarze rodziców. Ci gorliwie pokiwali głowami, wymieniając porozumiewawcze spojrzenia. Zdumieli się, gdy nieco piskliwy śmiech ich córki zalał salon. Nie musieli pytać, sama wyjaśniła, cóż ją tak rozbawiło: - A wiecie, ze Abi mówiła, ze dzieci biolą się z seksu? Jutlo jej powiem, ze jest głupia.

  

                Dzieci zapamiętują wiele. Chiara nawet po pięciu, dziesięciu, dwunastu latach potrafiła bez zastanowienia powtórzyć akt swojego stworzenia – pierwszy, jakim uraczyli ją zakłopotani rodzice. Z czasem dochodziła do wniosku, że dziwnym trafem (może to nadinterpretacja?) absurdalny opis stawał się coraz bardziej realny. Żaden z wymienionych elementów nie wydawał się już przypadkowy.

                Czerwona miska.

Wystarczy spojrzeć na jej czuprynę, by ten element stał się oczywisty. Fakt nieco naciągany, włosy są farbowane. Warto jednak nadmienić, iż w czerwieni od lat najmłodszych czuła się niezwykle pewnie, stąd spora ilość takowych ubrań w jej garderobie. Z czasem dojrzała, by z naturalnego, kasztanowo – rudego koloru przefarbować kosmyki na intensywną czerwień. W każdym razie – tak jak w opisie – w zewnętrznej powłoce dominuje czerwień.

                Truskawkowa galaretka.

Jej skóra, niezależnie od tego, jakich kosmetyków używa, zawsze pachnie truskawkami. Może ma na to wpływ fakt, że wychowywała się w Lombardii, gdzie – prócz czterech rodzajów winogron – w rozległych terenach winnic należących do jej pradziadka, później dziadka, aktualnie ojca, kryły się również i nieco mniejsze plantacje truskawek, z których wytwarzano jej ulubione Fragolino. Popijała je zarówno przy obiedzie, ciesząc się każdym łykiem i udając, że jest zachwycona możliwością kosztowania alkoholu, jak również po kolacji, w jednej z piwnic zabudowanej wysokimi półkami na butelki. Pewnej burzowej nocy po opróżnieniu trzech butelek Fragolino razem z bliskim kolegą, Giovannim, przekonała się, że kilka lat temu to Abi miała rację. Dzieci nie tworzy się z tego, co w lodówce. Dzieci powstają z plemników i komórek jajowych. Nie, nie zaszła wtedy w ciążę, choć przez kilka tygodni miała obawy.

                Kawa.

Pojedynczą, trafną, ale gorzką uwagą potrafi sprowadzić rozmówcę na ziemię. Czy to w sytuacji, gdy ten się zbytnio nad sobą użala, czy wtedy, gdy zaczyna snuć czarne scenariusze odnośnie swojej przyszłości, czy też w każdej innej wymagającej obecności kogoś silnego i odważnego, warto mieć ją przy sobie. Albo prosto z mostu ostudzi nieuzasadnione przerażenie/marudzenie/rozmemłanie, nazywając kretynem/idiotą/oszołomem, zmuszając do przełknięcia boleśnie gorzkiego łyku espresso, albo obejmie wątłym ramieniem i zajmie kojącą rozmową, wyciszając umysł niczym cafe mocha rozgrzewającą swoją słodyczą.

Uogólniając: uspokaja. Nie potrafi pocieszać, nie widzi sensu w klepaniu przezutych banałów, dlatego na każdą sprawę reaguje inaczej. Do każdego człowieka ma inne podejście, jej zdaniem stosowne w danej chwili. Stara się po prostu nie przekraczać pewnych barier, nie wnikać w tę osobistą sferę bez wyraźnego przyzwolenia.

                Orzeszki.

Jest twarda. Nie niezłomna jednak, wszakże i orzeszek ziemny zrzucony z wysokości pęka na pół. Chwile radości uwielbia dzielić z innymi. Gdy ma powód, śmieje się głośno, radośnie, szczerze. Śmieje się do ludzi i z ludzi, z ich zabawnych min czy misternie układanych fryzur, które ukorzyły się pod mocą wiatru; kilka minut później śmieje się z absurdu swojego śmiechu, zarażając nim.

Kiedy ma problem, ciężko wyciągnąć z niej więcej szczegółów. Zdecydowanie bardziej woli cierpieć w samotności, w ciemności, w ciszy. Dzieje się tak głównie dlatego, iż nie lubi okazywać słabości. Uważa, że ludzie uzewnętrzniający swój ból są słabi, a takowym trudniej odnaleźć się w świecie, ponieważ stają się łatwym celem dla ludzkich hien. Dlatego też woli ukrywać ból, rozgoryczenie i inne podobne emocje. Wydaje się być wtedy bezduszną i wyrachowaną suką, inni odbierają to jako przejaw dojrzałości. Nawet w chwilach zagrożenia nie traci zimnej krwi ani zdrowego rozsądku; pomimo wewnętrznego rozdarcia działa racjonalnie, nie zdradzając się najmniejszym drżeniem dłoni.

Jeśli jednak odnajdzie w kimś prawdziwą podporę, jeśli natrafi na osobę równie silną, co ona lub jeszcze silniejszą, może się rozpaść na setki milionów łez.

                Cukrowa posypka.

Znów odniesienie do jej aparycji. Postać jednakowoż barwna na zewnątrz, jak i w środku. Nie oznacza to, że jej nerki fosforyzują, serce jest czarne, płuca różowią się dumnie a wątroba zielenieje. O nie, narządy wewnętrzne zachowują swój naturalny kolor. Tu chodzi bardziej o ubrania, buty, torebki, paski, bandany – wszystko to, co można na siebie nałożyć. Jej stylu nie da się zdefiniować, nie wymyślono jeszcze tak pokrętnego, wiele znaczącego słowa. Rankiem powita Cię w różowych kapciach w kształcie głowy Pluta, wykładów słuchać będzie w kusej spódniczce i w glanach, torby z zakupami będą częściowo zasłaniać wysokie obcasy i obcisłe dżinsy, sosem do jedzonych na kolację naleśników zaplami zwiewną sukienkę, na barze w klubie śpiewać będzie w szortach i obcisłym topie.

Jest kobieta i lubi metamorfozy. Przyjemność sprawia jej tworzenie nowych upięć z długich włosów, odpręża ją malowanie paznokci. Tak, lubi dbać o siebie. Nie, nie jest to najważniejsza kwestia w jej życiu.  

                Lody waniliowe.

A to zagadka! Chyba po prostu chodzi o to, że je uwielbia i zjada pod każdą postacią. Dosłownie. Miesza z kruszonymi paprykowymi albo bekonowymi chipsami, zanurza w nich ogórki kiszone, je pół na pół z nutellą, zalewa winem, nakłada na chleb, obsypuje żelkami. Lody waniliowe z każdym dodatkiem smakują wybornie. Chiara często pozwala sobie na pełen zadowolenia uśmiech, gdy ktoś krzywi się na widok jej jedzącej wyżej opisane coś.

                Gorąca czekolada z cynamonem.

Płynie w jej żyłach i tętnicach. Chiara jest dziewczyną niezwykle temperamentną i zmysłową – jak na rodowitą Włoszkę przystało. Potrafi tupnąć nogą, wie, kiedy zasmucone spojrzenie i przygryzienie wargi odniosą skutek, zerka w Twoje oczy spod przymrużonych powiek i lubieżnie oblizuje wargi.

Uwielbia się bawić, tańczyć, śpiewać, pić wino. Nie jest alkoholiczką, zwykle się nie upija. Poskreślam: zwykle, bowiem zdarzały się i takie sytuacje. Gdy w plątaninie czerwonych kosmyków, natłoku jej myśli, setek słów wyrzucanych z każdym wydechem, uśmieszków i śmiechów odnajdziesz klucz do jej serca, nie pożałujesz. Jeśli i ona odwzajemni uczucie, możesz być pewien, że nawet, gdy stracisz wszystkie kończyny, nie odejdzie. Odda Ci nerkę, skórę, szpik. Zrobi wszystko, cokolwiek mogłoby sprawić, że łatwiej zaśniesz.

Uśmiechniesz się na jej widok. Wygląda słodko, dziewczęco. Niestosownie do wieku. Być może nazwiesz ją słodką idiotką, infantylną laleczką z czerwonymi włosami. Nie oceniaj, dopóki nie poznasz. Cynamon w pierwszych sekundach rozpływa się na języku rozkoszną słodyczą, by po chwili szczypać nutką pikanterii. Poznaj ją. Nie daj zwieść się pozorom. Pod pełną uroku osłonką kryje się ciekawa, nie do końca grzeczna osobowość.

Upij łyk gorącej czekolady z cynamonem z czerwonego kieliszka.

                Bita śmietana z wisienką.

Toż to banalne. Jest na tyle zabawna i otwarta, że nie miałaby problemu, by okrągły placek zwieńczony tą właśnie ozdóbką wetrzeć Ci w twarz.

Dodatkowe:

• W przyszłości będzie reżyserką teatralną. A jeśli jej się nie powiedzie, pocieszy ją posada Goffy'ego w Disneylandzie.
• Nie potrafi zajmować się dziećmi, nigdy nie wie, co powinna do nich powiedzieć. Choć często się wygłupia, strojenie zabawnych min do miniaturowego człowieczka wydaje jej się idiotyczne.
• Muzyka warunkuje jej egzystencję. Uwielbia koncerty, ma w swojej kolekcji dziesiątki ulubionych płyt i tyleż samo jeszcze nieprzesłuchanych.
• Kiedy tylko może, chadza do teatru. Bezgranicznie zafascynowana urokiem Broadway'u. 
• Gra na fortepianie, pianinie, gitarze akustycznej, wiolonczeli, flecie poprzecznym, cymbałkach i nerwach. 
• Pod lewą łopatką ma wytatuowane gęsie pióro ze stalówką i kałamarzem, o którym boi się powiedzieć rodzicom. Prędzej chyba przełknęliby jej ciążę.
• Dzięki rodzicom pokochała książki. Upychała je w ozdobnych pudłach pod łóżkiem, żeby się nie kurzyły.
• Lubi maskotki.
• Magik - amator.

Nigdy nie byłam dobra w tworzeniu kart postaci, łatwiej mi przemycać cechy w rozmowach. Mam nadzieję jednak, iż powyższy twór zostanie zaakceptowany. Nie pytajcie i rozpoczęcie wątków, śmiało zaczynajcie! :)

I wiem, że zdjęcia przedstawiają różne osoby, ale proszę i wyrozumiałość, niesamowicie trudno było mi znaleźć coś odpowiedniego w klimacie redhead.