Florence Johnson the bitch.

Wyobraź sobie, że budzisz się w samochodzie. Jest ci niedobrze od długiej jazdy, a gdy próbujesz popatrzeć się na to, co skrywa się za oknem – robi ci się jeszcze gorzej, bo to co mijasz, zupełnie nie przypomina ukochanego, angielskiego krajobrazu. Ostatnie parę godzin, które pamiętasz to jakieś straszne zamieszanie. Wrzeszczący do telefonu ojciec, płacząca matka owijająca cię miękkim kocem i ręka małego chłopca, która cię trzyma tak mocno, że wasze dłonie są już białe.

I potem wiesz, że musisz zacząć wszystko od nowa, jakbyś była kimś innym. Całą swoją energię przelewasz na naukę, książki, grę na fortepianie. Bez chwili wytchnienia, bo gdy tylko taka się znalazła, wracał ten deszczowy listopadowy wieczór, który przesądził o tym, jak teraz zachowujesz się w niektórych sytuacjach. I nie możesz, nie chcesz sobie na to pozwolić. Bo to nadal boli.

Człowiek potem staje się taki beznamiętny, bezuczuciowy. Jakby na niczym ci nie zależało. Ukrywasz ten ból głęboko w sobie, zakrywasz twardą skorupą twardej babki, którą niby jesteś i udajesz, że już nikt i nic ci nie grozi. I wiesz doskonale jak głupie to myślenie, ale to jedyne co ci zostaje, gdy wypijasz kolejną butelkę piwa i śmiejesz się z głupiego żartu równie głupich ludzi, których nie interesuje twoje wnętrze, przed którymi nie musisz się otwierać, nie musisz się wyżalać, bo jedyne co ich interesuje to zabawa i pieniądze twoich rodziców. I to wtedy takie proste. Nikt nie żywi do siebie większych uczuć. Liczy się dobra zabawa, nie?

Ale tak nie da się wytrzymać za długo. Może szkołę średnią, może studia, ale ile czasu można być bezmyślnym dzieckiem bogatych rodziców, kiedy już jest na to za późno? Kiedy trzymasz w dłoni dyplom i stajesz w progu kancelarii prawniczej, w której to masz zdobywać miasto. Trzeba znowu znaleźć coś, co powstrzymuje myślenie o deszczowym listopadowym wieczorze. Praca wydaje się całkiem niezłą alternatywą. Zanurzenie się w dokumentach do późnego wieczora. A o bladym świcie jogging, prysznic, śniadanie i znów praca. A żeby zająć umysł – już bardziej z przyzwyczajenia niż z konieczności – myślisz o tym, jak zdrowe są posiłki, które przyrządzasz, jakim stylem pływać, żeby było najlepiej, ile czasu ćwiczyć w ogóle, żeby żyć długo i szczęśliwie.

Do życia długiego i szczęśliwego potrzebny jest jeszcze książę z bajki. Musi być przystojny, chociaż to nie stoi wcale na pierwszym miejscu. Nie może palić, nie może być alkoholikiem, musi mieć dobrą pracę i dobre wykształcenie. I musi być delikatny, czuły. Sprawdzony koniecznie przed ślubem. Czy przypadkiem nie woli tego robić od tyłu, albo za bardzo pokazywać swojej siły. Kilkoro spróbowało. Automatycznie wypadli z listy książąt do bajki, mając za jedyną pamiątkę po Florence jedynie siniec pod okiem.

Nienawidzisz jej. Jest taka cholernie idealna. „Nie jedz tego, to same węglowodany!” – naśladujesz z irytacją jej czysty alt, odrzucając przy tym włosy tak, jak ona to robi. To cholerne blond kudły, równo ucięte nad piegowatą twarzą. Siedzi w jednej z tych swoich drogich garsonek i zwraca uwagę tylko na Twojego faceta. Tłumaczy mu z delikatnym uśmiechem zawiłości prawne, a na ciebie nie zwraca większej uwagi, traktuje cię oschle. A najgorsze jest to, że ten palant z którym przyszłaś gapi się w jej dekolt, chociaż ten wcale nie jest przesadnie głęboki. Johnsonowie nie naciągają zasad panujących w ich firmie, nawet dla siebie. Kurwa no, siedzi i patrzy się na nią jak w malowane wrota. I nie widzi tej jej obłudy. Jaka jest pyszna, skupiona na sobie. Suka. Wszyscy to wiedzą. A on będzie myślał o niej podczas seksu z Tobą, nawet jeszcze długo potem, w nocy. A ty nie możesz nic z tym zrobić.

Florence Johnson nie ma przyjaciół. Nie takich prawdziwych, którzy by ją znali, którzy by wiedzieli o niej wszystko. Jest paru znajomych, dobrych znajomych, ale nic poza tym. To smutne, że zanim zdąży się przed kimś naprawdę otworzyć – uciekają. W końcu okazuje się, że słodki piegus jest maniaczką zdrowego trybu życia, wyciągnie cię na jogging o szóstej, a przy okazji okaże się, że jest jeszcze wredną suką. W związku manipulatorką. Myśli tylko o sobie i jest z siebie cholernie zadowolona, aż masz ochotę uderzyć ją w twarz. Ale lepiej nie… jest za cwana, jeszcze znajdzie na to paragraf.

Serio, może być też dobra. Gdy siądzie w jednej z tych swoich zwiewnych, kolorowych tunik przy fortepianie, albo włączy płytę Leonarda Cohena i będzie kołysać się lekko w rytm wygrywany przez fortepian, jej ukochany instrument. Wtedy tylko jest sobą. Tą dziewczynką, która ponad dziesięć lat temu żyła w Liverpoolu, biegała po ogrodzie z przyjaciółmi, takimi na śmierć i życie, takimi którzy mieli zostać na zawsze. Uśmiecha się wtedy tak szczerze i to nawet nie zasługa białego wina, które nosi ze sobą w kieliszku po całym mieszkaniu. Ale nigdy by ci się nie przyznała z obawy, że zostanie to wykorzystane przeciwko niej samej. Bo po co otwierać się przed ludźmi. I tak cię zranią, i tak uciekną, zanim zdążysz powiedzieć cokolwiek. Nie można sobie na to pozwolić nigdy więcej.

Polubisz ją tylko wtedy, jeśli nie jesteś zbyt czujnym obserwatorem. Albo jeśli jesteś mężczyzną. Flo jest przecież taka uprzejma, pracowita i sympatyczna. Sprawia wrażenie szarej myszki, chociaż jak się uśmiecha to człowiekowi na sercu jakoś lżej.

Problem zaczyna się wtedy, gdy faktycznie ją poznasz. Wtedy nie jest już najcudowniejszą dziewczyną, jaką miałaś okazję się spotkać. Okazują się wtedy córką swojego ojca.

FLORENCE Flo JOHNSON
ur. 05.01.1987, Liverpool
córka Horacego Johnsona,
znanego prawnika
prawniczka

____________________________

 Siemano, czy ktoś pamięta może Flo? Trochę dorosła, jak jej nie było. Ale nadal jest głupią pizdą, tylko już tak tego nie pokazuje. Na zdjęciach moja nowa miłość - Anne Vyalitsyna.

 Byłoby miło - jakby w waszych wątkach Flo nie wychodziła od razu na strasznego babsztyla - jak zostało zawarte w karcie - ona ujawnia się dopiero przy bliższym poznaniu. Ejmen. :)