Przekonała cię do joggingu? Musisz naprawdę chcieć się z nią przespać.

Max van de Kerhof

prawnik, kobieciarz

Urodziłem się siódmego czerwca 1974 roku w Amsterdamie i mieszkam tutaj do dziś. Moje życie nie było smutne, nie było dramatyczne, wręcz przeciwnie, idealne. Więc jeśli pewnego dnia wywalą mnie z roboty, wyłysieję, stracę wszystkie zęby, po czym zostanę bezdomnym – nie, nie będę zdziwiony. W końcu musi stać się coś nie po mojej myśli. Tak wygląda życie, nie?

Wychowywałem się w idealnym domu. Dostatnim, ale bez szału. Rodzice się kochali, mało tego, nadal oboje żyją. Ojciec wykładał filozofię, wiecznie siedział w książkach, pfu, nadal siedzi; mama też uczyła, ale matematyki, w szkole podstawowej. Mieszkają teraz na przedmieściach Amsterdamu. Mają się dobrze, nie chorują, przywożą mi jedzenie.

Po studiach prawniczych pracowałem w kilku różnych firmach, ale dwa lata temu z propozycją współpracy zadzwonił Horacy Johnson, właściciel jednej z najlepszych kancelarii prawniczych w mieście. Nie mam szczególnych wyrzutów sumienia przez pracę w firmie, która tak zdziera z ludzi pieniądze, wykopuje najróżniejsze brudy i pognębia tych, którzy nie sprzyjają naszym klientom. Serio, to nawet zabawna robota.

Mieszkam w centrum, w sporych rozmiarów apartamencie, tuż pod mieszkaniem córki mojego szefa. Jest chyba gorsza od samego Johnsona, chociaż nieźle to ukrywa. Ale, tak zupełnie szczerze, lubię ją. Ma fajne cycki.

W ogóle lubię kobiety. Lubię to, jak się uśmiechają, gdy facet im się podoba, lubię jak spoglądają, gdy czegoś chcą, jak machają biodrami, żeby osiągnąć swój cel. Lubię ich cycki. Mniejsze, większe, co za różnica?

Mam jednak taką jedną małą fobię. Mogę się spotykać z kobietami, jasne, być dżentelmenem, zabierać je do drogich restauracji, kupować bukiety róż, ale gdy jakaś zacznie snuć małżeńskie plany, albo co gorsza – podziwia wózek dziecięcy na wystawie – daje sobie spokój. Maniaczkom mówię wielkie nie. Nie tak, że nie lubię dzieci, że nie chcę się żenić… Chcę, ale… cholera, jeszcze jestem za młody. Mam jeszcze za mało, za mało osiągnąłem, za mało wiem. Najpierw będę żył po swojemu. Kiedy indziej przyporządkuje harmonogram dnia do planu zajęć moich potencjalnych dzieci.

Teoretycznie dbam o zdrowie. Jem razem z tą młodą Johnson sałatki, czasem nawet razem biegamy, ale gdy nie widzi, lubię popalać czerwone Malboro. Nie, żebym się jej bał. Po prostu nie chcę jej denerwować. A tak na serio, po prostu ciągle liczę na jakiś wspólny seks. Serio, byłoby miło.

Coś jeszcze, odnośnie mojego stylu życia?

Lubię szybkie samochody. Z reguły czarne, chociaż podobno kwestia koloru to sprawa babska. Ale chuj z tym. Lubię dobre kino, na swój sposób jarają mnie filmy sensacyjne, w których grupa tępych terrorystów zostaje pokonana przez jednego, umięśnionego ochroniarza prezydenta Stanów Zjednoczonych. Nie mówcie tylko o tym mojemu ojcu.

Lubię jazz. Jazz jest muzyką dla facetów. Takich co to siadają w zaciszu swojego domu ze szklanką whiskey i delektują się każdą nutą.

Nie wiem, czy jestem męski, czy jestem kimś specjalnym. Lubię samego siebie, a to powinno wystarczyć do bycia szczęśliwym człowiekiem, nie? I to wcale nie tak, że dbam tylko o siebie… dobra, może coś w tym jest… ja po prostu nie przeżyłem nic na tyle traumatycznego, żeby być inny niż jestem. Tyle o mnie. Ejmen.

 

__________________________________

siemano, poznajcie Maxa, który został stworzony po to, by Flo Johnson miała kogo ruchać. :D twarzy użyczył boski Dave Annable. w tytule cytowałam Barneya Stinsona :) odnosi się oczywiście do panny Johnson.