Nazywam się Davey. James Davey.

Dom. Nie za ładny, bo drzewo, jakim był okryty, miało już dawno za sobą czasy świetności. Dachówka powinna zostać też już dawno wymieniona; gdzieniegdzie widać było zabite blachą dziury w jej obudowie. Chociaż komin trzymał się nawet dobrze i w chwili obecnej wydostawał się z niego żwawo czarny jak smoła dym. Okna równie stare co reszta, a ich wykonanie sugeruje, że mają ponad czterdzieści lat. Mimo to, wyglądały całkiem dobrze. Wejście, będące werandą, zbudowane frontem do „ulicy”, było chyba najbardziej wysłużoną częścią tego budynku, po którego prawej stronie znajdował się stolik z niedokończoną partią szachów, dwa krzesła, a pod jednym z krzeseł walało się parę puszek piwa. Po lewej zaś było bardziej „wytwornie”, bo stała tam samotnie etażerka z dzbankiem jakiegoś soku i szklanką, a przy drzwiach porządna grządka jakiś czerwonych kwiatków w podłużnej, ceglastej donicy. Całość obrazka  wieńczyły otaczające budynek drzewa jabłoni i wiśni, nadając wygląd sielskiego, wiejskiego domku. I ten obrazek w Edynburgu nikogo nie dziwił, o ile bywał w jednej dzielnic Edynburga Portobello, znajdującej się na obrzeżach, niedaleko morza.

Ciemnogranatowe kłęby chmur chmarami dryfowały po nieboskłonie, powietrze było ciężkie i gorące. Burza nadchodziła dusznymi, wielkimi krokami, było to pewne. Wiatr wiał coraz to intensywniej, a mimo to, jakiś starzec otworzył drzwi werandy domu, wystawił bujany fotel i po chwili na nim usiadł, przykrywając się kocem. Sięgnął do kieszeni kraciastej koszuli i wyciągnął z niej starą, wysłużoną fajkę. Spojrzał na nią, a w jego oczach tlił się sentyment przepleciony ze smutkiem, gdy palcem przejechał po nieco startym lakierowaniu. Gdyby był tu jakiś znawca, z pewnością powiedziałby, że to fajeczka typu bent wykonana według klasycznego wzoru angielskiego z drzewa wrzosowego. Chwilę jeszcze przyglądając się, odpalił ją i zaciągnął się lekko, prawie niezauważalnie.

Pomijając szelest liści przy mocniejszym powiewie wiatru i  skrzypienie fotela, panowała względna cisza. Starszy człowiek delektował się fajką, obserwując swój obszerny ogród, morze z oddali (dom ustawiony był frontem do plaży znajdującej się kilometr dalej) ale dało się zauważyć, że jego spojrzenie często błądzi po kamiennym ogrodzeniu i metalowej bramie. Patrząc na ten obrazek, nasuwała się myśl, że wszystko tutaj jest nadszarpnięte zębem czasu. Dom, drzewa, nawet ogrodzenie czy ten starszy pan, który zachowuje się jakby czekał na coś bądź i na kogoś.

W tej samej chwili, gdy starzec pokierował wzrok z powrotem na wjazd, podjechał samochód w odcieniu wyblakłego granatu. Rocznik siedemdziesiąty, Ford Maverick, najukochańsze cacko wnuka, będące wcześniej w posiadaniu jego samego. Po odrestaurowaniu prezentował się prawie jak wtedy, gdy zakupił go w salonie prawie czterdzieści lat temu. Uśmiechnął się, gdy zobaczył, że młody mężczyzna będący jego wnukiem otwiera bramę, a potem wjeżdża na podwórko i parkuje przed werandą.

Wysiadł ze samochodu, biorąc do prawej ręki „służbową” teczkę, a w lewej dzierżył siatkę z zakupami. Przez przezroczysty materiał staruszek dojrzał, jak zwykle zresztą, kocie żarcie, ale w środku były też jakieś butelki. Uśmiechnął się kącikiem ust wypuszczając idealne kółko z siwego dymu.

- Nie uważasz, że obecna pogoda nie nadaje się do siedzenia na werandzie? – Mężczyzna przeskoczył żwawo przez parę schodków i po chwili był już na ganku obok swojego dziadka. Spojrzał na niego pytająco. – Stary człowiek i burza, ta?...

- Nudziło mnie siedzenie w domu, James. Co tam masz? – Staruszek wskazał fajką na foliową torebkę w dłoni.

- Kocie żarcie… I piwo.

- Oho! – Starszy mężczyzna zaśmiał się. – Co dzisiaj świętujemy?

- Papo, wyjeżdżam.

James przestąpił krok. Cisza. W tym momencie pomiędzy tą dwójką dało się zauważyć niezwykłe podobieństwo, gdy stali obok siebie tak, stosunkowo, blisko. Te same oczy, nawet podobne osadzenie, te same charakterystyczne podbródki, te same rysy twarzy. Pomimo zmarszczek i siwizny tego starszego, to biło po oczach. Może nie byli tylko podobni z wyglądu, ale i z swoistej „aury” jaka ich otaczała. Obu przeciętny człeczyna zakwalifikowałby do miana ekscentrycznych wariatów, z tym, że temu starszemu to podobno już „nie wypadało”. Trudno jednak pozbyć się nawyków i jak to mawiają, starego drzewa nie przesadzisz. Ta zasada spełniała się również w tym przypadku.

- No ty chyba nie sądziłeś, że będę to przeżywał? – Starzec uśmiechnął się wesoło, patrząc na wnuczka i tym samym przerywając ciszę. – Pytanie tylko gdzie?

- Amsterdam.       

- Hm, to w Holandii, nie?

- Jup. To miasto jest fascynujące. Na swój sposób.

- Racja. Tam takim jak ja nie daje się spokojnie zdechnąć tylko od razu usypia – zaśmiał się, jakby odpowiedział jakiś dobry żart. James pokręcił tylko głową z rezygnowaniem i opadł krzesło przy znajdujące się obok bujanego fotela. – Nie masz zamiaru już bzykać Paryżanek?

- Cóż, Paryż to Paryż, ale w Amsterdamie jest taniej i podoba mi się ten bardziej… tolerancyjny ustrój.  – Sięgnął do siatki i wyciągnął z niej butelkę piwa i podał dziadkowi. – Nie jesteś zdziwiony – dodał po chwili.

- Odkąd tu tylko przyjechałeś, analizujesz mnie wzdłuż i wszerz. Powinieneś popracować nad tym świdrującym wzrokiem, bo to bywa irytujące, Jimmy. – Tym razem to on pokręcił głową, ale z rozbawienia, i wziął piwo po chwili je otwierając. Upiwszy parę łyków, rzekł: – Chociaż, to może dlatego, że też jestem psychiatrą. No, byłem. I tak – spojrzał na Jamesa – pogodziłem się z tym, że jestem stary i musiałem iść na emeryturę.  I zdaję sobie sprawę, że dorosły jesteś, zbyt długo ze mną mieszkałeś i to jest moment, w którym odchodzisz. I rozumiem to, i nie mam żalu, bo niby o co? Ponoć staruchy na starość dziecinnieją, ale bez przesady. Poradzę sobie sam bez ciebie, a z tobą też sobie radziłem. W końcu cię wychowałem i wyszedłeś na ludzi, nie? Nooo, prawie – roześmiał się, a James upił łyk piwa z głupim uśmieszkiem pełzającym na ustach. – Elizabeth by się nie zgodziła, ale grom z nią. I jestem z ciebie dumny, chociaż bywasz irytujący. Takem powiadam ja, Carol Davey Senior. Kurwa.

- Skąd ta pewność, że właśnie o to mi chodziło? – James uniósł brew, odstawiając puszkę na stolik szachowy i skrzyżował ręce na piersi. Dziadek wypuszczał z ust powoli kłęby dymu.

- Nawet jeśli nie miałeś tego na myśli, to dobrze, żebyś to wiedział. Tak profilaktycznie, na zaś, co byś nie zapomniał. Byłem na ten dzień przygotowany od dnia twoich urodzin… – Senior jednak zmarszczył brwi i zerknął na Jamesa. – No, prawie. Sam wiesz.

Młodszy Davey teraz pomyślał, że to nawet dobrze, że nie nauczył się tej „taktowności” dziadunia.

- Dożyłem fajnego wieku.

- A… tak.

- Spłodziłem gromadę w porządku dzieci.

- Drzewo genealogiczne nie kłamie.

- Mam dom, przyzwoitą emeryturę i paręnaście sukcesów zawodowych na koncie.

- Nie da się zaprzeczyć.

- Przeżyłem miłość swojego życia. Nawet dwa razy.

- Wszystko udokumentowane.

- Więc dlaczego masz tak żałosną minę?

- Taa… że co? – W tym momencie James spojrzał na Carola i zmarszczył brwi. Nie spodziewał się takiego pytania i stwierdzenia zarazem.

Niebo całkowicie pokryło się ciemnym grantem nasączonym do granic możliwości wodą i pozostało już tylko czekać, kiedy to wszystko lunie na ziemię z oszołamiającą intensywnością. Sam wiatr szalał, bawiąc się gwałtownie koronami drzew i świszcząc.

- Przecież widzę, że się martwisz. Jakbyś zostawiał żonę-nimfomankę na rok.

- Cóż za określenie… – James roześmiał się nieco nerwowo.

- Tja. Irytujesz.

- Co?...

- Irytuje mnie to, w jaki sposób próbujesz to ukryć. Przecież to nic złego, że martwisz się o bliskich. To całkowicie normalny, ludzki odruch. Powinieneś to wiedzieć. Szczególnie ty. Najfajniej byłoby, gdyby na nikim ci nie zależało, co? Ale tak się nie da. Szkoda.

Pojedyncza kropla spadła na maskę samochodu. Za nią podążyła kolejna i jeszcze kolejna; po krótkiej chwili intensywność nabrała takiego wymiaru, że ciche oddechy zagłuszał wręcz wodospad prosto z nieba. James czuł, że papa wyciągnął karabin sentymentalnego kalibru i już go nie pokona w tej słownej batalii, cokolwiek miałby teraz powiedzieć. Jego porażka była druzgocąca także z innych względów – jak to człowieka można „załatwić” jedynym, prostym zdaniem wymagającym tylko bycie spostrzegawczym obserwatorem, nic więcej. Nie potrzeba tu było ciętego języka czy niezwykłej inteligencji, która mieści się w każdym słowie, a nawet w przerwie na wzięcie oddechu, wciśnięta pomiędzy kolejne następujące frazy. Wystarczyło tylko to zdanie, by wytrącić Jamesowi broń, którą dzielnie trzymał do końca. Chociaż, może nie tyle dzielnie, co uparcie.

Ludzie często to mylą.

- Ciekawe co będzie, kiedy umrę.

- Nie mów tak.

- Przecież kiedyś muszę.

- Nie musisz.

Śmiech. Gardłowy, zachrypły śmiech pijaczyny, konesera whisky. Brzmi jak rozdzierane prześcieradło, w niczym nie przypomina śmiechu świętego Mikołaja, raczej psychopata, stary, pomarszczony psychopata. Żaden dobry dziadek – brzydka, perfidna kreatura, zepsuła właśnie „magię” zjawiska.

***

Nie wygląda szczególnie elegancko. Może to przez te włosy, może przez ten płaszcz, może przez niedbale zawiązany krawat? Wszystko w nim sugeruje, że to człowiek nie na miejscu, zamknijcie go na oddziale zamkniętym, migiem, prędko!

Niewyspany, z kubkiem kawy, z teczką pod pachą, siada przed gabinetem dziekana, drapiąc leniwie zarośnięty policzek, powieki opadają tak ciężko, że mlaszczą. O ile w ogóle to możliwe.

- Pan?...

Podnosi leniwie wzrok. Widzi przed sobą faceta przed pięćdziesiątką z bujną brodą i jeszcze bujniejszymi włosami z przeplatającą się siwizną. Wciśnięty w garnitur, która opina mu podle sporych rozmiarów brzuch, patrzy na Jamesa zza okularów w grubej, brązowej oprawie. Przypomina tą aparycją dobrego wuja, takiego od golonki i piwa. Od czasu do czasu dzielącego się wiedzą z medycyny podczas pijackich obrzędów, i zdradzającego żonę ze swoją sekretarką.

- Tak.

- W takim razie zapraszam. I przepraszam, że musiał pan czekać.

Mężczyzna zamyka za sobą drzwi, Dobry Wujek siada na krześle, które trzeszczy od jego ciężaru. Ręką nakazuje również i jemu usiąść. Siada, mierzwi włosy, posyła uśmiech i czeka.

- Więc, niech się pan przedstawi.

- Nazywam się Davey. James Davey.

Spojrzenie Dobrego Wujka jest dobitnie szczere. Cokolwiek James by nie powiedział – ma tę pracę.

W końcu udało mi się to opublikować. Pierwsza część z serii o przygodach zacnego, młodego Daveya. Rozpoczyna się spokojnie, ale chciałem zwrócić uwagę na relacje z dziadkiem, jak i na końcowe zjawisko z Dobrym Wujem. I pozwólcie, że nie będę się chwalił repertuarem pisanym podczas – tytuł sponsorowała po prostu matula i jej kochanek, Stevie Wonder ;))