Bo w życiu chodzi o to, aby nadać mu sens

Frank Lawler to obecnie dwudziestoczteroletni mężczyzna, student dziennikarstwa. Pochodzi z niezbyt zamożnej rodziny z Los Angeles. Mając siedem lat, razem z rodzicami (Allie i John Davies) oraz dwoma siostrami (Catherine; Elizabeth), przeniósł się do Bostonu.. Nie zabawiwszy jednak tam zbyt długo, bo zaledwie rok, postanowił jechać dalej. Zwiedził niemalże pół kraju, by ostatecznie osiąść w Amsterdamie, gdzie w końcu podjął studia.
Frank to typowy nocny marek, zależny od swojej weny. Na koncie ma jedną książkę, burzliwy debiut z 2005 roku zatytułowany "Apogeum wieczności", dzięki któremu jego sytuacja finansowa w końcu uległa znacznej poprawie. Obecnie szuka natchnienia przechadzając się pełnymi turystów ulicami, próbuje zebrać myśli w chaosie (to w nim lepiej ostatnio się odnajduję), co jakiś czas odpoczywając, uczęszcza na wykłady.

Ku wielkiej rozpaczy całej rodziny, a, o dziwo, ogromnemu zadowoleniu ojca, odziedziczył wszystkie cechy charakteru po matce. Zawsze był przygotowany na każdą ewentualność, prawdopodobnie wyssał to z jej mlekiem. Jest niemalże równie zawzięty jak Allie, co za tym idzie Frank do tej pory najlepsze relacje ma z rodzicielką, z którą stara się rozmawiać kilka razy w tygodniu przez telefon, z siostrami zaś kontaktuje się sporadycznie. Odkąd przestał obchodzić chrześcijańskie święta i stał się pełnoprawnym (nie)posiadaczem żadnej wiary raczej nie wpada już do rodzinnego domu.

Był dziwnym dzieckiem, nie znoszącym zabawy na świeżym powietrzu. Od najmłodszych lat wiadomo było, że to typ indywidualisty, intelektualisty. Zamiast zabawy w śniegu preferował ustronne zacisze własnego umysłu. Częściej zamieniał podwórkowe wrzaski w srogą, kojącą ciszę niż parkowe bijatyki. Pomimo młodego wieku potrafił docenić piękno licznych słownych potyczek i przy ich pomocy tworzył swoją własną, całkowicie awangardową sztukę, wysnutą z pajęczyny czarnych myśli. W jego umyśle kłębiły się nieraz przerażające wizje, których sam potrafił się naprawdę przerazić. Dorastał wierząc, że może liczyć i ufać tylko sobie, pozbywając się jednocześnie wszelkich uczuć i naiwnie wypełniającej pustkę w sercu nadziei. Zdążył znieczulić samego siebie na każde okrucieństwo przewijające się od setek lat przez zbroczoną krwią historię ludzkości. Oczami wyobraźni odnajdywał własne miejsce pośród wybitnych indywidualności, zdolnych podążać za swymi przekonaniami bez zważania na wszystko. Zaślepiony podłą władzą nad słabszymi już dawno wymazał wyrzuty sumienia z kart swego umysłu. Jednak nie wszystko poszło tak, jakby to sobie wymarzył.

Obecnie Frank zaniechał traktowania ludzi z góry, zaczął patrzeć na nich przez nieco inny pryzmat, zwracając większą uwagę na wnętrze aniżeli piękną okładkę. Zweryfikował swoje priorytety i pomału zaczyna rozglądać się za kimś, z kim mógłby spędzić razem choć połowę swego życia. Stał się nieco bardziej życzliwy i uczynny, ale dalej potrafi niespodziewanie (dla siebie i innych) wbić komuś nóż w plecy. Czasem nieumyślnie rani ludzi swą szczerością, bądź sarkastyczną uwagą. Uwielbia słowne gierki, drobne przekomarzania się. Jeśliby mógł, to najchętniej wcale nie wychodziłby z mieszkania, tylko zakopywał się pod stertą milionów książek i chłonął je niczym gąbka wodę.

Podświadomie lubi zaskakiwać ludzi. Jest nieco zamknięty w sobie, sprawia wrażenie wycofanego, jakby specjalnie był dwa kroki w tyle, co poniekąd wiąże się z jego zawodem. Nigdy nie potrafił otwarcie mówić o własnych uczuciach czy też problemach i o tej pory ma z tym pewne problemy i wcale nie stara się ich rozwiązywać. Wychodzi z założenia, że wszystko co przytrafia się w życiu człowieka ma jakiś sens, bardzo często niewidoczny na pierwszy rzut oka, ukryty między wierszami.

Mierzy ponad metr osiemdziesiąt pięć. Ciemnobrązowe, niemalże czarne oczy okalają długie rzęsy, czasami tuż pod nimi można zauważyć również ogromne worki. Jego włosy, przypominające kolorem poranną kawę, wiecznie pozostając w nieładzie. Frank rzadko kiedy zalicza bliższe spotkanie z jakąkolwiek żyletką czy golarką toteż jego twarz najczęściej pokrywa dwu-trzydniowy ciemny zarost. Fioletowawy tatuaż po lewej stronie szyi pamięta jeszcze szalone czasy wczesnej młodości, choć on sam nie potrafi przypomnieć sobie okoliczności jego powstania.

"Apogeum wieczności" ukazało się nakładem wydawnictwa "Scribble" w 2009 roku. To historia siedemnastoletniej Sophie, którą czytelnik poznaje, gdy w wypadku samochodowym ginie jej matka, Anabelle. Od tej pory Sophie mieszka sama ze swoim ojczymem, Johnem. Zaczyna szukać sposobu, by ukoić ból. Pomału odtrąca od siebie po kolei wszystkich przyjaciół i biednego Angela, który już od kilku lat bezskutecznie próbuje zdobyć jej serce. Pewnego dnia nieświadomie zaczyna uwodzić Johna. Zaskoczona odkrywa, że w podobnych momentach potrafi na chwilę wyłączyć swój umysł.

Sophie znajduje się w środku błędnego koła, z którego nie może uciec, w którym pozostanie już na zawsze zawieszona gdzieś pomiędzy tym, co można, a tym, czego się pragnie. To książka nieetyczna, opowiadająca o poszukiwaniu siebie, odkrywaniu pomału własnych uczuć i chęci wyzbycia się ich korzystając z najkrótszej możliwej drogi. "Apogeum wieczności" to rozbudowana metafora, w której odzwierciedlenie znajduje sens niektórych wydarzeń z życia Franka Daviesa.