"Chciałbym tak jak Ty umieć ogarnąć ten syf mówić, że sny się spełniają i że nic nie jest w stanie nas złamać."

Hailie Feving

21 lat

przyszła studentka architektury

Czasami tak jest. Życie obraca się tylko wokół jednej rzeczy, czasami osoby. Jest to coś najważniejszego. Coś, co spędza Ci sen z powiek, coś dzięki czemu masz ochotę rano wstać i zderzać się z trudną rzeczywistością. Dla niektórych jest to miłość, dla innych przyjaźń, a dla jeszcze innych praca. Jednak przychodzi ten czas. Ten wymarzony czas, na który czekasz od samego rana, od pierwszej minuty kontrolowanego myślenia, przez wszystkie lekcje w szkole, aż nadchodzi ukochana godzina 17 i wiesz, że wreszcie będziesz wolna. Wiesz, że Twoje kumulowane przez dzień emocje, wyrwą się z piersi, niczym ptaki wypuszczone na wolność.  Czas wyczekiwania też jest cudowny. Z ruchami wskazówek zegara każda twoja cząstka zaczyna drżeć, oddech przyspiesza, ręce stają się nieco bardziej lepkie, a myśli całkowicie odbiegają od realnych rzeczy. Liczy się tylko ruch, muzyka, delikatność  i ulotność, którą formujesz w głowie niczym idealnie sprecyzowany mechanizm, choć realnie siedzisz na lekcji i sprawiasz wrażenie zainteresowanej słowami nauczyciela.  W tej chwili nie jest w stanie nic wyrwać się z owego transu. Nawet spadający długopis, czy profesor uderzający drewnianym breloczkiem od klucza cię nie zbudzi, choć w sumie nie śpisz. Wpadasz do domu, bierzesz jedynie jabłko, które i tak zjadasz w biegu, by chwilę później znajdować się w drugim domu – sali ćwiczeń, która po brzegi wyścielona jest lustrami. Kochasz to miejsce.

Zakładasz znów większy strój. Stare, zniszczone do granic możliwości, baletki już dawno zawiesiłaś na drzwiach swojej garderoby, w niewielkim domku w Portland, powiększając tym, swoją kolekcję. Rozciągasz się już we własnym zakresie. Robisz kilka ćwiczeń przy drążku.  Zakładasz nowe baletki i razem z innymi dziewczętami, w rytm muzyki, powtarzasz choreografię, którą wymyśliła już inna nauczycielka. Nie masz już 13 lat, a 19. Awansowałaś. Oznacza to, że właśnie mija dziesięciolecie Twojej przygody z baletem. Jesteś już duża. Nie płaczesz po nocach, a bycie najlepszą jest zaszczytem, a nie czymś czego powinnaś się wstydzić.  Jesteś dumna. Szczęśliwa. Uparta i niezwykle pracowita. Owszem, ktoś by powiedział, że gdzie w tym wszystkim czas na odpoczynek, zwolnienie, ułamek sekundy na wytchnienie po tak długim i męczącym biegu, jednak Ty tego nie potrzebujesz. Wszędzie Cię pełno. Lubisz to. Lubisz, gdy masz tak napięty grafik, że ledwo znajdujesz czas na oddychanie. Może i odbija się to trochę na zdrowiu, jednak umiesz sobie z tym radzić. Multiwitaminy i żelazo łykane regularnie, serio podbudowują ciało. Szkoły też nie zawalasz, mimo iż to już ostatnie wytchnienie, po którym zostaną Ci studia. Studia, właśnie. Wybrałaś jakie? Nie masz na to czasu. Dobrze wiem co obecnie siedzi ci w tej małej, rudej główce. Spektakl. Przedstawienie, które jest jednym z najważniejszych w tym roku i wystawiane będzie dokładnie za dwa miesiące. Zatem czym innym mogłabyś zaprzątać swe myśli? Dobrze wiem, że chcesz główną rolę i zdaję sobie również sprawę, że podołasz temu wyzwaniu. Musisz ćwiczyć więcej. Więcej. Więcej. Podpowiada sumienie. Zaczną się spóźnienia w szkole, urywanie z ostatnich lekcji, wszystko byleby spełnić swoje marzenie.

Chcesz być Eurydyką. Chcesz być najważniejsza i błyszczeć. Chcesz by inne dziewczęta Ci zazdrościły.

Weszłaś na scenę. Wzięłaś głęboki oddech i w pewnej chwili poczułaś jak cały świat zaczyna kwitnąć i mienić się najpiękniejszymi kolorami, razem z kilkoma pierwszymi dźwiękami, które zarejestrowały Twoje uszy. W tym subtelnym tańcu poruszałaś się niczym nimfa. Widziałaś łzy w oczach swojej nauczycielki, gdyż to nie ona była w jury, tylko reżyser spektaklu i jeszcze jakieś szychy. Widziałaś, jak kobieta zaczyna powoli składać ręce by zakryć oczy z wzruszenia, powstrzymując tym samym kaskadę słonych kropel. Dla Ciebie to był jedynie znak byś nie przestawała. Starałaś się poruszać niczym flaming. Nie feniks. Dziś jesteś flamingiem. Różowym, pełnym dostojności jednak i delikatności, flamingiem, który kilkoma ruchami umie wywołać łzy. Brawo. Nawet reżyser, gdy zrobiłaś ostatni obrót, pas de Poisson i upadłaś na podłogę pozorując śmierć głównej bohaterki, wstał i zacząć głośno klaskać.

Dostałaś tę rolę, flamingu. Babcia jest z Ciebie bardzo dumna. Matka? Przyjęła tę wiadomość w zupełnie obojętny sposób. Znasz ją. Nie wiń jej za to. Jeszcze do końca nie uporała się z rozwodem. Ojciec? Ty nie masz ojca.  Biologiczny zostawił Twoją matkę jak tylko dowiedział się o ciąży. A Carl? Nigdy go nie lubiłaś.

Został tydzień do premiery. Stresujesz się jak nigdy, choć udajesz, że wszystko jest w porządku. Starasz się by Twoje ciało było idealne. Codziennie się rozciągasz i zostajesz dłużej by poćwiczyć, choć cały układ znasz już chyba lepiej od profesorki. W tej chwili wracasz do domu by tylko porwać coś szybko do zjedzenia i znów ruszyć oddawać kumulowane emocje. Jeszcze jeden przystanek tramwajowy i wysiadasz. Uf. Zielone światło, zatem przeszłaś już jedne pasy. Zostały drugie. Idziesz jako ostatnia bo zakręciło Ci się w głowie(nie żeby w ostatnim czasie było to coś nowego, zaczynasz do tego przywykać). Potem poczułaś jedynie silne uderzenie i usłyszałaś czyjś krzyk.

- Babciu. – powiedziała cicho zaraz po wybudzeniu poobijana, ledwo żywa, leżąca na szpitalnym łóżku, dziewczyna. Minęło 5 dni od wypadku, a brunetka dopiero odzyskała przytomność. Wszyscy myśleli, że to koniec. A jednak przeżyła. Takie życie?! Kpisz? Lepiej odłącz tą aparaturę i skończ moją męczarnię.- krzyczała dusza zamknięta w nieudolnie poruszającym się ciele.

- Babciu. – powtórzyła lekko zachrypniętym głosem próbując się podnieść, jednak było to dość nieudolne. – Ja nie mogę poruszyć nogą. Babciu, nie mogę tego zrobić.

Obecnie? Egzystujesz. Marnie egzystujesz. Zmusili Cię byś przeszła serię naświetleń i innych zabiegów. Bo przecież jest ratunek. Wmawiają Ci, że możesz wrócić choćby do częściowej sprawności. Poddałaś się. Zgodziłaś. Dla świętego spokoju, bo już nie wierzysz. Bo już nie masz w co wierzyć. Wszechmogący Cię opuścił. I co?

Minęło kilkanaście miesięcy od wypadku. Nadal nie jesteś sprawna. 

- Zostaniesz ze swoim najwierniejszym przyjacielem – fioletowym wózkiem – już do końca…Przywyknij. 

- Wal się. Wypierdalam stąd. Kierunek Amsterdam.

_______

niestety nie wiem do kogo należy zdjęcie w każdym razie witam serdecznie i tak, część karty jest również na innym blogu :)