Same shit different day.

Rodzicielstwo to ciężki kawałek chleba. Dzieci ciągle płaczą, chcą jeść, zabierają Ci cały wolny czas, aż w końcu żyjesz tylko dla tego małego człowieczka. Tyle, jeżeli chodzi o kochających rodziców. Gorzej jeżeli ciężar zmieniania pieluch spada na szesnastoletniego gówniarza i jego smarkatą koleżankę. Oboje wierzą, że penis w pochwie to świetna zabawa na piątkowe wieczory, a prezerwatywa nie jest potrzebna, bo super doświadczeni, wiedzą kiedy trzeba wyjść sprzęt. Historia to smutna i niektórym znana, jak z nastolatki robi się mama. A przynajmniej przez pierwsze czterdzieści osiem godzin po porodzie, przez które jeszcze dziewczyna miała prawa rodzicielskie. Adopcja wydawała się najodpowiedniejszym rozwiązaniem. Oboje byli młodzi, niegotowi na dziecko, za smarkaci, żeby sobie z tym poradzić. Po oddaniu małej do domu dziecka nie rozmawiali ze sobą więcej na ten temat. W zasadzie już nigdy ze sobą nie rozmawiali. Podobno silne przeżycia powinny ludzi łączyć, ale widocznie stworzenie nowego życia nie jest porównywalne z pokonaniem trolla w Święto Duchów.

Przetarł oczy. Miał za sobą ciężką noc. Kolejną, nieprzespaną noc spowodowaną tą jedną nieznośną myślą zawracającą mu głowę. Po siedemnastu latach spokoju, nagle przed jego drzwi trafia wysoka blondynka, która mówi, że jest jego córką. Pięknie. Człowiek żyje w przekonaniu, że taka chwila go nie spotka, że przeszłość nie wpieprzy mu się z buciorami do mieszkania, ale jednak – jak zwykle – zawsze musi to zrobić. Nie był głupi. Kazał zrobić testy na ojcostwo, które tylko potwierdziły, że w pokoju dla gości rzeczywiście spała jego córka. Ta sama, którą oddali z Adele do domu dziecka. Tylko dlaczego, do cholery jasnej, przyszła do niego? Spłodził ją, ale nie był przecież jej tatą. Nie śpiewał jej kołysanek, nie kupował zabawek i co ważniejsze, wcale nie żałował swojej decyzji sprzed lat. Wręcz przeciwnie, z każdym kolejnym dniem czuł się w niej pewniejszy. Mógł nadal się uczyć, pójść na studia, znaleźć pracę. Miał trzydzieści cztery lata, dom jak marzenie i pracę kardiochirurga w najlepszym szpitalu w Amsterdamie, niedaleko collegu. Żyć, nie umierać. Do szczęścia wcale nie była mu potrzebna istota o tym samym nosie, z tymi samymi stalowymi tęczówkami. Rozsądek podpowiadał, by się jej pozbył, wyrzucił z domu, zapewnił jakiś skromny kąt, ale przede wszystkim – ograniczał kontakty. Rozsądek został jednak zepchnięty na dalszy plan i dziewczyna mieszkała z nim od równego miesiąca. Zapisana do szkoły, zaszczepiona na tężec, została prawie że oficjalnym członkiem jednoosobowej rodziny Carverów.

William nie potrafił uwierzyć, że jego życie zmieniło się diametralnie przez długonogą blondynkę. Owszem, podejrzewał, że prędzej czy później to się stanie – w końcu był facetem z krwi i kości i kiedy nadarzyła mu się okazja spotkania koleżanki w dyżurce, nie wahał się – ale zawsze miał wrażenie, że długonoga blondynka będzie zauroczona jego urokiem osobistym i wibracją w głosie, niżeli przepełniona żalem za stracone w bidulu dzieciństwo. Rozczarowanie rozczarowaniem, liczył się fakt, że musiał się zmienić, a Carver nie był mężczyzną, który zmiany lubił. Podobała mu się grzeszność o jaką zakrawał, kiedy umawiał się na drinka z żonatymi koleżankami z pracy. Jeszcze bardziej podobały mu się jego wieczorne zajęcia z kardiochirurgii, na których młode, pozbawione cellulitu studentki wpatrzone były w niego jak w obrazek. Nie żałował sobie. W prawdzie powinien uczyć się na błędach (owszem, nazwijmy dzieło jego ruchliwych żołnierzyków błędem), ale gdzie wtedy podziałaby się cała zabawa? Tyle że, kiedy już ten czort w blond kłakach zawitał na jego drogiej wycieraczce, odezwało się w nim tak zwane sumienie, cichy głosik pod czerepem, mówiący że nie może dłużej być nieodpowiedzialny i zapatrzony w siebie. A przynajmniej – dzięki dokładnej williamowej analizie – aż tak nieodpowiedzialny i zapatrzony w siebie. No więc zaczął zostawiać pieniądze na lunch, pytać jak było w szkole, zamawiać na kolację pizzę. Przestał zapraszać do domu kobiety, które rano z miną koźlęcia pytały czy mogą zostawić szczoteczkę. Hamował się. Stał się prawie że miłym facetem. Prawie. Bo gdzieś tam w środku te jego zmiany zaczęły go męczyć. Nie był sobą.

Znalezienie złotego środka łatwe nie było. Było w zasadzie cholernie trudne, biorąc pod uwagę stan w jakim się znajdował – stan ojca, który prawie machinalnie leciał rano po cieple bułki. Zmora ludzkości, przynajmniej tej jej części, która dla Carvera miała jakiekolwiek znaczenie. W końcu jednak postanowił poważnie porozmawiać z córką, ustanowić reguły, przejść przez jakieś własne widzi-mi-się. W końcu to on był tutaj dorosły i mógł decydować o swoim życiu. Teraz, spełniony w swojej pracy, spełniony w wypełnionym ciszą mieszkaniu (czort w blond kłakach miał zakaz kłapania dziobem w salonie po godzinie dwudziestej drugiej), spełniony w łóżku (czort w blond kłakach nie miał dostępu do ojcowskiej sypialni, toteż był to teren bezpieczny). Prawie że pogodzony z losem i gotowy na odejście. No, może nie na odejście, bo wciąż był w pełni sił. Chciał jeszcze wiele osiągnąć, wiele zdobyć. Chciał podbić świat swoim czerepem.

William Carver | 34 lata | kardiochirurg | w wolnym czasie wykładowca medycyny | wyrodny ojciec | utopiony po zęby w money, money money | nadęty bufon | kutafon | (nie taki)stary palacz | człowiek owładnięty nałogiem zdobywania drogocennej wiedzy | pisarzyna na przyjemności | zwierzę z wyboru