Mówi się, że litość to nieprzyjemna rzecz, ale jest lepsza niż nienawiść.

 

A M A R E   C H A R I T Y    S H E L L E Y

    Osiemnasty lipca tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego trzeciego roku nie był szczególnym dniem. W całym Amsterdamie siąpał delikatny deszcz, słońce schowało się za ciężkimi chmurami i tylko dwudziestostopniowa temperatura była dowodem na to, że w Holandii aktualnie panował środek lata. Holendrzy jednak byli do tego przyzwyczajeni, w przeciwieństwie do żądnych zwiedzania turystów, którzy byli niewątpliwie rozczarowani niezbyt przyjazną pogodą.

   Osiemnasty lipca tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego trzeciego roku na pewno nie zapadł ludziom szczególnie w pamięć. Był to kolejny pochmurny, monotonny dzień dla większości mieszkańców Amsterdamu. Chodniki były pełne śpieszących się donikąd przechodniów, zaś na ulicach ciągnęły się długie rzędy trąbiących aut i innych pojazdów. Ot, nic szczególnego. Żadnych ataków terrorystycznych, wypadków na wielką skalę czy gwałtownych burz.

   Osiemnasty lipca tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego trzeciego roku był zwykłym dniem. Tego właśnie dnia przyszłaś na świat. Dokładnie trzy minuty po północy, jako Amare Charity Shelley, córka zwykłego, holenderskiego małżeństwa. Krucha, niewielka istota, która swoją obecnością na tym świecie nie zmieniła zupełnie nic, prócz życia pojedynczych jednostek. Wszakże czym jest jedna duszyczka przy milionach innych dusz?

I don't want your money...
 

   Masz pięć lat. Jesteś jeszcze dzieckiem. Wesołym, wiecznie rozgadanym i beztroskim dzieckiem. Jak na pięciolatkę jesteś nadzwyczaj grzeczna. Zupełnie nie przypominasz tych wszystkich rozpieszczonych bachorów, które awanturują się z byle powodu. Posłuszna i jakże urocza z ciebie istotka, która zawsze i wszędzie zachowuje się wzorowo. Złote dziecko, oczko w głowie rodziców. Tylko niekiedy potrafisz być niewyobrażalnie męcząca. Szczególnie, gdy niemal codziennie przyprowadzasz do domu jakieś bezpańskie zwierzę, a rodzice nie mają serca ci się sprzeciwić, widząc te twoje duże, błagalne ślepia.

   Masz czternaście lat. Chodzisz do szkoły, masz dobre oceny, trzymasz się ze swoją małą grupką znajomych. Nie w głowie ci chłopcy, ubrania, kosmetyki czy imprezy. Nie, ty wolisz siąść w zaciszu swojego pokoju z książką w ręku, aby zatopić się w innym świecie, lepszym świecie. Świecie, w którym wszyscy są mili i uprzejmi, w świecie, gdzie nie ma miejsca na chamstwo, egoizm i nietolerancję. Bo ty chcesz pokoju. Chcesz, aby na Ziemi zapanował pokój, aby wszyscy pomagali sobie nawzajem, byli bezinteresowni. Wiesz jednak, że to tylko twoje marzenia.

   Masz dziewiętnaście lat. Nawet nie wiesz jakim sposobem ten czas tak szybko minął. Jesteś dumną studentką. Studentką filologi hiszpańskiej, bo tak sobie to wszystko wymyśliłaś. Postanowiłaś wreszcie się usamodzielnić, dlatego mieszkasz sama, z dala od nadopiekuńczych ludzi, którzy są twoimi rodzicami. Dorabiasz w niewielkiej kwiaciarni, w wolnych chwilach grasz sobie na skrzypcach, wieczorami siedzisz wśród książek i się uczysz. Nudne i monotonne życie, powiedzą inni. Ale ty właśnie takie życie lubisz.

I don't want your crown...
 

  Jesteś człowiekiem. Człowiekiem wrażliwym, podatnym na zranienia, który swoimi największymi sekretami nie dzieli się nawet z przyjacielem. Człowiekiem o dobrym sercu, pełnym nadziei, miłości i wiary w ludzi. Człowiekiem zbyt ufnym i naiwnym, aby samodzielnie przetrwać w tym brutalnym świecie, dającym się zmanipulować wszystkim dookoła, choć za każdym razem przyrzekasz, że był to ostatni raz. Nic się jednak nie zmienia. Za każdym razem dajesz się nabierać na te same kłamstwa. Wierzysz innym i robisz to, co chcą, gdyż za bardzo boisz się odrzucenia. Chcesz być lubiana, chcesz być kochana, chcesz czuć, że ktoś obok ciebie zawsze jest.

   Jesteś kobietą. Kobietą jak inne młode dziewczęta w twoim wieku, a jednocześnie zupełnie inną. Kobietą wiecznie roześmianą, która nigdy nie daje po sobie poznać, że coś jest nie tak. Wszystko dusisz w sobie, bojąc się obarczać innych swoimi problemami, które zżerają cię powoli od środka niczym pasożyt, nie chcąc doprowadzić do twego ostatecznego końca. Codziennie robisz dobrą minę do złej gry, cały czas udając. Masochistka, tak powiadają. I kto wie, może jest w tym odrobina prawdy? Nie zważasz bowiem na swoje uczucia, które tłumisz w sobie. Chcesz być po prostu jak inni, choć tobie nigdy się to nie uda. Zbyt wielka z ciebie perfekcjonistka, aby wpasować się do stereotypu dzisiejszej kobiety.

   Jesteś studentką.Studentką  ambitną, która dąży do celu nie po trupach, a dzięki swojej zawziętości. Studentką, potocznie nazywaną przez innych kujonem, choć nie ma w tym ani krzty prawdy. Ludzie bowiem lubią używać słów, których znaczeń nawet nie znają. Lubią nadawać im nowe znaczenie, niekiedy tak różne od tego prawdziwego, tym sposobem je po prostu bezczeszcząc. Ale cóż możemy na to poradzić? Wszakże nie wszyscy posiadają inteligencję, tak ważną w dzisiejszym świecie. Dlatego możesz być z siebie dumna, nie jesteś taka jak inni. Och, zaraz. Przecież ty chcesz być jak inni. Z marnym skutkiem, niestety.

|| LAT 19 || STUDENTKA FILOLOGII HISZPAŃSKIEJ || 

|| DORABIA W KWIACIARNI || MIESZKA W NIEWIELKIEJ KAMIENICY ||

--------------------------------------------------------------------------------------

Witam!

Cytat w tytule - Cassandra Clare. 

Na zdjęciach Alice Englert.