Margot

Margot, lat 25

skrzypaczka z agencji towarzyskiej

Na początku było Słowo,

a Słowo było u Boga,

i Bogiem było Słowo.

Na początku było Słowo, a właściwie kilka wyszeptanych słów, drinków i wreszcie rozpalone łóżko. Trochę zbyt wcześnie, bo po ośmiu miesiącach, 8 marca 1987 roku pańskiego Słowo zmieniło się w Marguerite de Pouppart i zamieszkało w Reims. Tam nabrało kształtów i przemieniło się w niewysoką, chudą i płaską blondynkę. Całe znaczenie i moc utknęły w jasnych oczach o kształcie migdałów.

Ono stało się początkiem, światłością, niosło ze sobą radość i życie. Dopiero później, gdy pojawił się mężczyzna, promienie przygasły, zmieniając Słowo w ciemność. Zastanawiasz się pewnie, jak coś stworzonego przez Pana mogło utracić chwałę. Po kolei, czytelniku. Nawet archaniołowie upadali.

A Słowo stało się ciałem

i zamieszkało wśród nas.

Marguerite. Margot. Głupie imię. Takie twarde, niekobiece. Dlaczego nie Adelaine albo Mélanie? Język tak delikatnie dotykałby podniebienia, gdyby je wymawiał. Można by je szeptać, wykrzykiwać. Nadal brzmiałoby pięknie. Tymczasem Margot. Tak do niczego niepodobnie.

Kiedy Karl przyprowadził tamtą kobietę, nie miał pojęcia, że już po dziewięciu miesiącach w jego przestronnym, jasnym domu da się słyszeć płacz małego dziecka. Pamiętał dokładnie tamtą zimną noc, gdy ściany tłumiły jęki. Ona była piękna. Smukłe, gładkie ciało, długie włosy i ten figlarnie zadarty nosek. Później się zmieniła. Przestała nosić korale i kolczyki z zielonymi kamieniami, które pasowały do jej oczu. Czas mijał tak szybko. Niedawno leżeli razem w błękitnej pościeli. Teraz znów jęki i krzyki, tylko tym razem bólu, nie rozkoszy. Jedna godzina. Druga. Trzecia. Kto by pomyślał, że tak maleńka postać wychodzi na ten świat tak długo? Wreszcie uczucie ulgi, ciche kwilenie. Zdrowa, mówilis lekarze, bo to dziewczynka. Dali ją Karlowi. Była krucha, bał się zrobić jakikolwiek ruch, choćby najmniejszy. Wtedy poczuł w sercu to „coś”. Ciepłe, rozpływało się na całe ciało. Miłość? Nie. Przecież jest zbyt młody, ma firmę, duży dom i szybki samochód. A może?

Jest taka książka autorstwa rosyjskiego pisarza. W niej też jest Margot, również piękna. Jak ta istotka, co w nocy wślizguję się do łóżka, a w dzień każe się szukać. Karl zawsze udaje, że nie może jej znaleźć, choć słyszy wyraźnie nieudolnie tłumiony śmiech i widzi kolorowe skarpetki wystające zza zasłony.

A co z Nią? Zniknęła wraz ze swym zadartym noskiem. Później widział ją nieraz, ponownie w koralach. Odzyskała piękno, ale straciła wiele. Nie mogła widzieć, jak dziecina stawia pierwsze kroki, pierwszy raz wykrzykuję „Tata!”. Jak uczy się liczyć, choć cały czas myli jej się szóstka z siódemką. Jak idzie do szkoły, gdzie już pierwszego dnia gubi błyszczący, zielony pantofelek. Jak w akcie buntu sama ścina sobie włosy, a potem postanawia uciec, choć płacząca znajduje się już następnego dnia. Jak przeżywa swą pierwszą miłość, by po dwóch tygodniach łkać, że wszyscy faceci to świnie i dodając z lekkim uśmiechem „oprócz ciebie”. Jak ewoluuje z zamkniętej w sobie dziewczynki w otwartą na świat kobietę. Jak odnajduję swą największą pasję - muzykę i poświęca siebie. Kaleczy palce na strunach, tupie ze złością, gdy zafałszuje nutę, by wreszcie stać się prawie idealną. Karl wie, że sama dla siebie nigdy nie będzie grać wystarczająco dobrze, nie będzie się doceniać mimo trofeów stojących na półce, ale dla niego właśnie tak brzmiałaby muzyka grana przez anioły.

Na świecie było [Słowo],

a świat stał się przez Nie,

lecz świat Go nie poznał.

Słowo, wiadomo, zawsze nieokrzesane. Niczym kot chodzące własnymi ścieżkami, płynące jak Mu się tylko podoba. Dlatego postanowiło uciec z poukładanej, delikatnej Francji i przenieść się do rządzącego się całkowicie innymi zasadami Amsterdamu. Bez pomysłu na życie, pieniędzy, zostawiając ukochanego Karla. A wszystko przez Adama. Bo był wysoki, miał ładne włosy i ubierał się w za duże koszule. Szkoda tylko, że pozostały po nim łzy i kilka płyt Guns N' Roses. Zabrał ze sobą swoje knockin' on heaven's door, a pozostawił zmienione zamki w drzwiach.

Takim sposobem została sam na sam ze skrzypcami i białym, puchatym, bezimiennym kotem, który pozostawiał na ubraniach masę jasnych długich włosów. Aż znalazł się On. Benji, wraz ze swym domem uciech. Sterylnym, dyskretnym, pełnym barwionego jedwabiu.

Margot została. Miało być na chwilę, by zarobić dostateczną ilość pieniędzy, a potem jak najszybciej zapomnieć. Tylko że im dłużej zwlekała, tym trudniej było jej spojrzeć w lustro. Powrót do Francji, stanięcie twarzą w twarz z Karlem, okazało się rzeczą czysto niemożliwą, a marzenia o tłumach słuchających muzyki skrzypiec, stały się złamaną obietnicą, niegojącą się raną.

I oglądaliśmy Jego chwałę,

chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca,

pełen łaski i prawdy.

Marguerite nie zachwyca się byle czym. Nie piszczy, gdy widzi pająka, za to chowa głowę pod kołdrę, kiedy nocne niebo przecinają pioruny. Łatwo się gubi, szczególnie w ciemności, której nienawidzi za każdym razem bardziej. Nie śmieszą ją żarty o lekarzach. Zmienna, nieposkromiona, niepoprawna romantyczka.

Włosy jasne. Po mamusi. Niesforne kosmyki, które wymknęły się z luźnego koka, lekko spływają na szyję. Margot może zwiać każdy silniejszy podmuch wiatru. Mała, jednak już nie tak jak tamtej parnej nocy, kiedy tak bardzo nie chciała pokazać się wszystkim. Chudziutka, wątła. Oczy mocno podkreślone, usta też. Na nadgarstkach multum łańcuszków. W dłoni futerał ze skrzypcami.

[ojeżu, karta stara bardzo. zawsze się zabieram za jej poprawianie, ale nigdy mi nie wychodzi. mimo to się postaram. póki co przepraszam za wszelkie błędy i zapraszam do wątków.]